Αντιλαμβάνομαι την αγωνία μιας κυβέρνησης που έχει να διαχειριστεί ένα δημόσιο έλλειμα, και κατ' επέκταση τη μείωση των κρατικών δαπανών & αύξηση των εσόδων. Αυτό που δεν δέχομαι είναι τις πολιτικές της επιλογές. Ανέφερα σε προηγούμενο post μερικά στοιχεία για το που τελοσπάντων πάνε τα λεφτά. Και γενικώς νομίζω πως αν κάτσουμε και σκεφτούμε πιθανούς τρόπους επίτευξης των παραπάνω στόχων θα βρούμε ουκ ολίγους. Και από οικονομικής άποψης θα είναι όλοι ορθοί. Από μείωση των εξοπλιστικών δαπανών, μέχρι ακόμα και τα μέτρα που παίρνει σήμερα η κυβέρνηση (πχ. την μείωση των επιδομάτων ή το πάγωμα των συντάξεων). Οικονομικά όλα αυτά είναι "σωστά". Η επιλογή όμως μίας ή και περισσότερων λύσεων ονομάζεται πολιτική. Και είναι με βάση αυτές τις (πολιτικές) αποφάσεις είναι που κρίνουμε τελικά τις κυβερνήσεις (και γενικώς κόμματα και πολιτικούς χώρους).

Όταν άρχισαν να γίνονται εμφανή και στην Ελλάδα τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, ποιο κοινωνικό στρώμα (έστω και αντανακλαστικά) ήταν που προσπάθησε να προστατέψει η (προηγούμενη) κυβέρνηση; Τις τράπεζες! Προσφέροντας τους οικονομική βοήθεια 28δις ευρώ. Όταν φάνηκε πόσο διογκωμένο είναι τελικά το δημόσιο έλλειμα, σε ποιο κοινωνική στρώμα μετέφερε το βάρος η (τρέχουσα) κυβέρνηση; Στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους. Αυτές οι αποφάσεις είναι που προσδιορίζουν στα δικά μου μάτια ποιες είναι οι πολιτικές προτεραιότητες και ποια είναι τα κριτήρια με βάση τα οποία επιλέγουν οι κυβερνήσεις από ένα πλήθος πιθανών λύσεων.

ΥΓ. Σήμερα διαβάζουμε για περικοπή ή μείωση του 14ου μισθού. Δες λίγο τα νούμερα. Όλη η ιστορία γίνεται για να εξοικονομηθεί 1 δις. ευρώ. Θυμίζω πως οι εξοπλιστικές δαπάνες για φέτος είναι 6 δις. ευρώ. Χρειάζεται να γράψω συμπέρασμα;